Om ons kennersoog te oefenen trokken we naar Villa d’Este, aan de oevers van het Comomeer in Italië. Daar komt elk jaar de wereldtop van oldtimers samen. Een Belgisch expert, afgevaardigd van JWS Classic Cars gaf een spoedcursus ‘top of the top classic cars’. Het concour wordt niet voor niets Hollywood aan het Comomeer genoemd.
Aan de oevers van het Comomeer, vIak bij het Hiltonhotel, hebben we de pendelboot genomen naar Villa d’Este. Een plek die de voorbije 150 jaar eerst de Europese aristocratie zag passeren, gevolgd door de grootste Hollywoodsterren. Geen wonder dus dat hier ook al in 1929 een ‘Concorso d’Eleganza’ werd georganiseerd, toen nog een schoonheidsverkiezing voor auto’s. Vandaag moet je hier zijn als je wiI weten wat er aan de top van de oldtimermarkt gebeurt. Hier en op de concoursen van Pebble Beach, Windsor Castle en Chantilly staat het beste van het beste. Hier leiden afgevaardigden van JWS Classic Cars op vraag van de organisatoren de belangrijkste sponsors langs de auto’s die deelnemen aan het Zoute Concours d’Elegance, Elk jaar doet JWS Classic Cars een tiental concours aan.
#LOOKATMETOO
Als we dit concours met één woord moeten omschrijven, dan wel ‘#lookatmetoo’. Dat geldt niet alleen voor de auto’s, maar ook voor de genodigden. Het Concorso werd voor het eerst georganiseerd in 1929, maar verdween begin jaren vijftig van de agenda. Pas in de jaren negentig werd het nieuw Ieven ingeblazen. De deelnemende auto’s worden onderverdeeld in acht klassen. Het thema dat de wedstrijd kleurt is Hollywood on the Lake – Stars of the Silver Screen. In die categorie neemt de BMW 507 (1958) die Elvis Presley kocht voor Ursula Andress, zijn medespeelster in ‘Fun in Acapulco’ en de eerste Bond girl, het onder meer op tegen de Ferrari 500 Superfast van onze landgenoot Lucas Laureys, voormalig CEO en voorzitter van lingerie fabrikant Van de Velde.
De oldtimers worden beoordeeld door een jury onder leiding van Lorenzo Ramaciotti. Hij tekende 33 jaar lang Ferrari’s en ander moois bij Pininfarina en werd in 2007 group chief of design bij Fiat Group Automobiles. Andere ronkende namen in de jury zijn, onder meer, de voormalige Rolls-Royce designchef Ian Cameron, Maserati erfgenaam Adolfo Orsi jr., de chief design officer van Apple Sir Jonathan Paul ‘Jony’ Ive en ‘lady collector’ en voormalig topmodel Yasmin Le Bon.
’S WERELDS ENIGE
We passeren een Chevrolet Corvette (1959) die ontzettend mooi is. Deze Amerikaan lijkt niet toevallig erg op de Ferrari 250 GT Berlinetta SWB (1960) ernaast. Het is een van slechts drie Corvettes die bij de Italiaanse koetswerkbouwer Scaglietti buitenrolden en nog wel in opdracht van het Texaanse icoon Carroll Shelby, bekend van de Cobra. Maar ook hier hebben we kritiek. Er hangt nog verf aan het rubber van de voorruit, wat er op duidt dat het voertuig werd gelakt met de afgeplakte ramen er nog in.
Er zijn scheurtjes in de rubbers, in de lak zie je retouches en sinaasappelhuid. Als je spreekt over concoursstaat kan dit allemaal niet. Zulk unieke wagen verdient beter, maar de eigenaar wil er poen aan maken. Nadat je koetswerkonderdelen hebt gelakt, moet je ze altijd opnieuw mat zetten door te schuren met zeer dunne korrel, dan polijsten en dan pas weer monteren. Dat is soms een week werk.
TIENDUIZEND UUR WERK
De afgevaardigden van JWS Classic Cars groeiden op in de stiel. De familie Joris verzamelde al sinds jaren alle mogelijke oldtimer toebehoren, wat uiteraard tijd vergt. Je kunt niet zeggen: nu ga ik me eens in klassieke auto’s verdiepen. Vergelijk het met volwassen worden.
De grijze Ferrari 250 GT Berlinetta SWB: de aflijning van dat koffertje, die deur, die naden, hoe perfect gelijk! Hier is misschien wel tienduizend uur werk in gekropen. Dit is een toprestauratie. Natuurlijk, voor een Porsche 911 kost dat evenveel. En die is slechts een fractie waard. Maar dit zijn absolute nichewagens. Dat is iets totaal anders dan een toffe auto. Wij zijn eenzaten, gekken misschien, wie staat nu een uur naar een lasnaad te kijken? Het punt is: aan dezelfde auto spendeert de ene 50.000 en de andere 300.000 euro. En voor 95 procent van de mensen staan ze allebei te blinken en zijn ze evengoed. Wij zullen voor die restauratie van 300.000 gaan. En toch, soms is het misschien gewoon beter om de tand des tijds te tonen, merk ik als we ons bezoek aan de Villa d’Este besluiten bij een Lancia Astura Serie 3 uit 1936. Deze auto werd niet zwaar gerestaureerd, er werd zelfs geen poging toe ondernomen. De zetels zien er oud uit, de motorkap heeft patina en de dorpels hebben geleefd. Ook dat kan prachtig zijn.